ක්රියාවන්ෙග් කුසල්
තවත් අවස්ථාවක අල්ලාහ් (දෙවියන්) මෙසේ පවසයි. “ඔබලා තම බිරින්දෑවරුන් පෝෂණය කිරීම (කුසගින්නට ආහාර ලබාදීම) ද කුසල් ක්‍රියාවක් වන්නේය” යනුවෙන් නබිතුමාණන් පවසන ලදී.
දෙවියන් විසින් මනුෂයා සදහා ලබාදෙන ස්වර්ගය සදහා මුලික අවශ්‍යතාවය හා පදනම වන්නේ ඔහු විසින් රුස් කරනු ලබන කුසල් යයි කිසිවකු සිතන්නේ එය සම්පූර්ණයෙන්ම වැරදි නිගමනයක් බව ඉහත සදහන් හදීසයන් හොදින් අධ්‍යනය කලේනම් පැහැදිලි වනු ඇත. දෙවියන් මනුෂ්‍යා සදහා ලබාදී ඇති භාග්‍යයන් හා මනුෂ්‍යා විසින් දෙවියන් උදෙසා ඉටුකරන ක්‍රියාවන් සංසන්ධනය කලේනම් එය අහසට පොළොව සේය. අල්ලාහ් (දෙවියන්) එවැනි ක්‍රියාවක් මනුෂ්‍යාගෙන් අපේක්ෂා කරන්නේත් නැත. එසේ දෙවියන් අපේක්ෂා කලේනම්, මිනිසුන් සිදුකරන කුසල් මත පමණක්ම ස්වර්ගය ලබා දෙන්නේ නම් ඉහත හදීසයෙහි සදහන් ආකාරයට මනුෂ්‍යයා මෙලොව සිදුකල වැරදි අමතක කොට ඔහුට අල්ලාහ් (දෙවියන්) විසින් ස්වර්ගය ලබාදෙනු ඇත්ද?, ඔහුගේ පාපක්‍රියාවන් අමතක කරනවා පමණක් නොව ඔහු විසින් සිදුකල සුළු පාපයන් කුසල් බවට පෙරලා ඔහුව ස්වර්ගයට ඇතුල් කරාවිද? මෙහිදී මනුෂ්‍යා ස්වර්ගයට පිවිසීමට මූලික සාධකය වී ඇත්තේ ඔහු විසින් කල කුසල් ක්‍රියාවන්ද? දෙවියන්ගේ කරුණාව හා භාග්‍යයන්ද? කල කුසල් අකුසල් අනුව නම් සියල්ල තීන්දු විය යුත්තේ දෙවියන් හොදින් දැනුවත් වරදකාරී සිතුවිලි සදහා නියත වශයෙන්ම දඩුවම් ලබාදිය යුතු නොවේද?. නමුත් දෙවියන් එහිදී මනුෂ්‍යා සදහා දක්වන කරුණාව මොහොතක් සිතා බලන්න. දෙවියන්ගේ අරමුණ මනුෂ්‍යා අපමණ කුසල ක්‍රියාවන් හි නිරත වී ඒ තුලින් ස්වර්ගය ලබා ගතයුතු යන්න නම්, ඔහු නොකරන කුසල ක්‍රියාවන් සදහා (රෝගිව සිටින විට හා ගමනෙහි නිරතව සිටින විට) එම ක්‍රියාවන් හි නිරත වුවා යයි සලකා කුසල් ලබාදෙන්නේ කුමකටද? එපමණක් නොව මනුෂ්‍යාගේ තීරණාත්මක සාදකය අධිකව කුසල ක්‍රියාවන් හි නිරතවීම නම් ජීවිතයේ (කුසල් අපේක්ෂා නොකොට) සිදුකල එකම හා සරල ක්‍රියාවක් (බල්ලෙකුට පිපාසයට ජලය ලබාදීම) වෙනුවෙන් අල්ලාහ් (දෙවියන්) ස්වර්ගය ලබාදෙන්නේ ඇයිද?. එපමණක් නොව දේව වන්දනයට පරිභාහිර ක්‍රියාවන් (එනම් බිරිද පෝෂණය කිරීම, අහිමිවීම් ඉවසා විද දරාගැනීම… යනාදී) කාරණයන් වෙනුවෙන් අල්ලාහ් (දෙවියන්) ස්වර්ගය යෝජනා කරන්නේ කුමකටද? සියල්ල තමා විසින් දෙවියන් හට සිදුකරන කුසල ක්‍රියාවන් මත පදනම් වුයේනම් ඉහත ආකාරයේ තීන්දු කුමකටද?. දෙවියන්ගේ කැමැත්ත මිනිසා තම ශරීරයට දුක්දෙමින් විවිධ දුෂ්කරතාවයන් හා දුෂ්කර ක්‍රියාවන් මධ්‍යයේ සිදුකරන කුසල ක්‍රියාවන් නම් එවන් ලක්ෂණයන් ඉහත කරුණුවල දක්නට නොලැබෙන්නේ ඇයිද? මුස්ලීම්වරුන් සිදුකරන වතාවත් අතුරින් ඉතා දුෂ්කර වතාවත් ලෙස මුස්ලීම් සමාජය මෙන්ම අන්‍ය සමාජය පවා පිලිගෙන සිටින උපවාසය සම්බන්ධයෙන් ඉහත ආකාරයේ ලිහිලි කොන්දේසි ඉස්ලාම් පනවන්නේ ඇයිද? අමතක වීම හේතුකොටගෙන කුසපිරෙන්න ඔහු ආහාර ගත්තේ නම් සාමාන්‍ය මනුෂ්‍ය බුද්ධිය පවා ඔහුගේ උපවසාය නිෂ්පල එකක් බවට පත්වෙන බව පිලිගන්නා විට දෙවියන් “ඔබේ උපවාසය වලංගුයි” යනුවෙන් පැවසීම තුල පැහැදිලි වන්නේ මනුෂ්‍යා තුලින් දෙවියන් අපේක්ෂා කරන්නේ ඔහුගේ අසාමාන්‍ය කැපවීම නොවන බවත්, ඔහුගේ තීරණාත්මක සාධකය කුසල් නොවන බවත් නොවේද?. මේ කාරණය නිසි ආකාරව අවබෝධ කරගැනීම මුස්ලීම් සමාජය අතපසු කිරීමේ ප්‍රථිපලය තමා ඉස්ලාම් පෙන්වා නොදෙන වතාවත් හා වත්පිලිවෙත් ඉස්ලාම් නමින් බහුල ලෙස මුස්ලීම් සමාජය තුල නිර්මාණය වීම. දෙවියන්ගේ කැමැත්ත ආශිර්වාදය තමන් විසින් සිදුකරන කුසල් ක්‍රියාවන් මත රුදී පවතිනවා යන්න විශ්වාස කිරීමේ ප්‍රතිපලය තමා පිවිතුරු දහම වර්ථමානයේ දක්නට ඇති ආකාරයට විවිධ විකෘති කිරීමන්ට භාජනය වීම. මෙලෙස දෙවියන්ගේ ආදරය කරුණාව පිලිබදව නිසි අවබෝධයක් නොමැතිව සියල්ල තීන්දු තීරණ වන්නේ තමන්ගේ ක්‍රියා අනුව ලැබෙන ප්‍රථිපල තමා යයි සිතා සිටින පිරිසගේ අවධානයට අවසාන වශයෙන් තවත් එක් හදීසයක් ඉදිරිපත් කිරීමට අදහස් කරමි.
ස්තුතිය
අබූ අර්ශද්
යහමග අඩවිය